bulamadığım ben...

! Elimde olsa aşkı kendim büyütmek isterdim.Tamamen bana ait olmasını ama kendi benliğinle.Büyüttükten sonra uçurtmalar gibi benden kopmasını istemezdim,nede koyu kahve rengine dönüşmesini.
İki gerçeğin “bir” olması gibi…
Küçük adımlarla büyütür içinde kalırdım aşkın.Ve yürümekten hiç sıkılmazdım bulabilseydim.Ve bulsaydım gezmek istemezdim karışmış şehir manzaralarında.
Gözlerin içinde kalmaktan sıkıldım.
Adımlarda kalmaktan sıkıldım.
Düşmekten sıkıldım düşlerin bulutundan.
Ama yinede kalamadım.
Mavi bir rüya : benden kaçanlar.
Gerçeğe yakın olmaktan uzaklaşıyorum attığım adımlarda.
Her nefes alışımda geçmişte kalıyorum yürüyen adımlar gölgesinde.
Ve her serüvende yıkılıyorum.
Ama her defasında sanki pes etmiş gibi yapıyorum.
İçimden çıkarıyorum her defasında,adımlarda bulduğum sevgi sözcüklerini.
Dostlarımdan ötesine bir yalnızlık bu.
Bazen gözlerimden hayat geçer ve akar gönlümdeki sahilden bir kum damlası.
Kayıp bir zaman daha geçer ve bulamam rüyalarımda.
Ve artık ne duygular,ne hisler,nede içimdekiler bendedir.
Elimde kayıp sevgilerden başkası kalmaz.
Ve biraz sonrası yalnızlık…
Yinede güldürür kendimi kendim ve şarkı söylerim.
Hımh! Hiçbir şeyin güzel hayatı…23:53 24.03.2009