Sönmeyen Rüya Güneşim

Yürüdüm,
Yürüdüm de tam nerden bilemedim.
Baktım penceremin köşesinden hayata.
Ufak bir kızdım.
Büyüdüm odamın duvarlarında.
Biter gibi bir mum ışığı duygularım.
Ve gençti hayallerim.
Ne olmak mı?...
Benim sorum ne olabilirim olmalı.
Hayat gibi kitap var başımın üstünde.
Yazardım film karelerini boşluğumdaki benliğe.
Sönmeyecekmiş gibi umutlarım var,
Yatağımın başında.
Ama yinede akşam olduğunda,
Söner odamın ışıkları,
Ve seyir eder odamdaki bulutlarda düşlerim.
Sabah kalktığımda ben yinede benim.
Rüyalar havuzum son bulur penceremdeki ışıltıyla.
Ve doğarım yeni bir güne…